Taniec

22.07.2007:
  Teatr Tańca Arka z  cyklu „Tańce których nikt nazwać nie chciał” – „NO*21” 
  TeArt Kam – „W drodze”
  Teatr Tańca ARKA  – z  cyklu „Tańce których nikt nazwać nie chciał”  - „NO*20”

19/29.07.2007

Scena działań performatywnych

miejsca: Mleczarnia, Rynek Wrocławski, foyer kin, przestrzenie wybrane przez performerów.

Program działań zawierać będzie 6 do 10 etiud / działań, które prezentowane będą przypadkowej widowni 
przebywającej w miejscach związanych z Festiwalem Era Nowe Horyzonty. Kilka zdarzeń powstanie podczas warsztatów tańca w dniach 19-22.07.

Wielokrotnie  podczas Festiwalu, w różnych miejscach miasta, odbędzie się działanie „kamera, akcja, taniec”
/ kadrowanie ruchu i tańca na sucho – zabawa w przestrzeni miasta. Tańczą zaproszeni tancerze i uczestnicy warsztatów, przechodnie kadrują, wstęp wolny.

[prowadzenie S. Nieśpiałowska-Owczarek]

21.07 godz. 21.00

Teatr Tańca ARKA – z cyklu „Dialogi na ręce i nogi”  NO*2

Reżyseria ruchu: Macko Prusak / Jacek Gębura

Ruszają się:  Monika  Rostecka,  Lucyna Piwowarczyk, Tomasz Leszczyński, Jacek Gębura.

Czas spektaklu: 30 min

„…najlepsza zaś - środkowa, wymyślona przez Macieja Prusaka, mima i choreografa, który wcześniej przygotował m.in. ruch w "Nakręcanej pomarańczy" Jana Klaty.

W "NO*2" Prusaka dwaj faceci: duży (Gębura) i mały (Prusak) w humorystyczny sposób zależą od siebie. Ich fizyczności dopełniają się i odpychają. Cudownie prosty pomysł…”

"Te rzeczy nigdy się nie zdarzały, ale są zawsze..." Roberto Callaso - "Zaślubiny Kadmosa z Harmonią"

Teatr Tańca ARKA – Komu piosenkę - poemat ruchowy na stawy i krtań

scenariusz – Jacek Gębura

ruszają się: Piotr Kamiński (Niskodźwięk), Jacek Gębura (Zwrotkownik), Witold Jurewicz (Refreniec)

dźwięki / Małe Instrumenty – Paweł Romańczuk, Marcin Ożóg

Czas spektaklu: 40 min

Teatr Tańca Arka z  cyklu „tańce których nikt nazwać nie chciał” - NO*21

Reżyseria ruchu: Jacek Gębura/ Anna Krych

Ruszają się:   Jacek Gębura/ Anna Krych

Dźwięki:    Paweł Romańczuk

Czas spektaklu: 30 min

"(…)Pytanie brzmi: czy nie dałoby się przezwyciężyć ogłupiających pseudoznaczeń świata? Zedrzeć z niego znakowość, stanąć oko w oko z rzeczywistością zdezinterpretowną? Tę możliwość ma stworzyć nasz spektakl. Zgromadzimy przedmioty i teksty odarte ze swoich pierwotnych funkcji, uzyskamy dzikie zbitki zdań z rozmaitych sztuk, gesty niewytłumaczalne, choć jeszcze wczoraj coś znaczące. Stworzy to wszystko konglomerat rozbitych znaków, w których może powstanie, obok bezsensownych asocjacji, konstrukcja będąca Znaczeniem w najgłębszym sensie tego słowa (co nie oznacza, że dałoby się ono sformułować za pomocą tradycyjnego języka - raczej nie, skoro wymaga zobaczenia najpierw świata w całej jego totalności). Jeśliby nawet ta próba miała skończyć się niepowodzeniem, będzie jednak udana, gdyż pozostanie po niej wiara, że gdzieś istnieje to Znaczenie, do którego nie udało się nam dotrzeć(…)"

/W. Szymborska, J. Twardowski/

Teatr Tańca Arka z cyklu „Tańce których nikt nazwać nie chciał” NO*20

reżyseria ruchu : Jacek Gębura

ruszają się : Piotr Skawiński , Jacek Gębura , Piotr Kamiński

czas spektaklu : 40 min

Prasa o spektaklu:

"(…)Znacząco na festiwalu zaistniały spektakle, w których mniej jest tańca sensu stricte, a więcej zabawy ruchem i gry w teatr. To przede wszystkim Teatr Tańca Arka z Tańcami których nikt nazwać nie chciał… w choreografii Jacka Gębury (wyróżnienie za „poszukiwania wzbogacające własny język teatralny”) Trzech odmiennych tancerzy ,trzech artystów ,trzy osobowości. Trzy drewniane okna, trzy pary drzwi , postacie stojące w punktowym świetle . Ten ascetyczny z pozoru początek rozwija się w humorystyczną opowieść o rwącej się fabule, zapełnioną dziwnymi zderzeniami – bohaterów ze sobą nawzajem i z napotykanymi wciąż przedmiotami. Ważną funkcję pełnią też oddechy i głosy tancerzy tworzące dźwiękowe tło spektaklu i nadające rytm działaniom postaci. Pojawiają się parodie break dance’u i medytacji buddyjskich mnichów , śpiew gardłowy , elementu śpiewu operowego. Rekwizyty jakby nie pasujące do akcji (worki, piłka , łapka na muchy , wiadro czy szmaciane lalki) przypadkowe a jednak stają się konieczne i doskonale dopełniają tę niekonwencjonalną propozycję taneczną. Warto dodać, że mimo wyraźnego rysu ironii podszytej groteską , spektakl- niewątpliwie wyrastający z improwizacji – pozostaje przede wszystkim czystą rozrywką (...)"

„Kaliskie spektakle, dyskusje, pytania …” Julia Hoczyk, SCENA nr. 43, 2006