La strada retrospektywa: Federico Fellini

Obsada:
Anthony Quinn (Zampanò), Giulietta Masina (Gelsomina), Richard Basehart (Głupek), Marcella Rovere (Wdowa), Livia Venturini (Siostra)

Wędrowny siłacz Zampano kupuje od biednej rodziny dziewczynę, która ma być jego pomocnikiem, tanią siłą roboczą. Początkowo traktowana jak niewolnica Gelsomina próbuje uciec, ale po jakimś czasie przywiązuje się do gruboskórnego oprawcy i pozostanie przy nim traktuje jak swoiste powołanie. Zampano jest tym, co w ludzkim życiu cielesne, zdeterminowane biologicznie, Galsomina jest duchowością, otwarciem na innych ludzi, łączeniem i łaską. Na pytanie, kim właściwie jest Galsomina, Giulietta Masina, żona reżysera, odpowiadała jednym słowem - Federikiem.

La strada opowiada o cudowności, czyli immanentnej poezji istnienia, którą wyzwala i przywołuje człowiek religijny. Zasadą rzeczywistości ekranowej jest tu przestrzeń, konkretna i magiczna zarazem, przestrzeń sakralna: morze, gościńce, pola, plaże, place małych miasteczek i peryferii. Samotne drzewa, bezlistne konary, ośnieżone wzniesienia i pobocza dróg, szumiące wiatrem trzciny i trawy. Muzyka Nina Roty, utrzymana w jarmarczno-cyrkowych klimatach, nie tylko współtworzy atmosferę filmu, ale jest środkiem autonomicznej niemal ekspresji.

Maria Kornatowska, Fellini